marmagaΤελικός The Voice 2: Πού ήταν το show, οεο;
H επιτυχία δεν κρίνεται – αναλύεται”. Δεν υπάρχει δημοσιογραφικό κλισέ που να σιχαίνομαι περισσότερο. Αλλά είναι αλήθεια. Το ”Τhe Voice2” ήταν μια τρανταχτή επιτυχία.
Ακόμα και αν μπεις στον κόπο να κοιτάξεις τις υπο- παραγράφους και τα ψιλά γράμματα του ”συμβολαίου” (σ.σ. το γεγονός ότι έπαιζε στο καλύτερο – για show αυτού του είδους- time slot
της εβδομάδας, την απουσία σοβαρού ανταγωνισμού κ.λπ), οι μετρήσεις μίλησαν: το show, σε εβδομαδιαία βάση έκανε νούμερα τηλεθέασης που ξεπερνούσαν το 40% ή το 45% και στον τελικό, μισή ώρα πριν το τέλος ”φλέρταρε” με το 65%. Ναι, και ο δεύτερος τελικός του ”The Voice” ήταν επιτυχημένος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ήταν και show.
Για να είμαι ακριβής, στα χρονικά όλων των τελικών, όλων των talent shows, από καταβολής του είδους νομίζω πως δεν είδα ποτέ μου πιο γκρίζο, βαρετό και επώδυνα ανέμπνευστο θέαμα απ’ αυτόν, τον δεύτερο τελικό. Η πρώτη μου σκέψη ήταν μήπως αυτό έγινε επίτηδες από κάποια αιφνίδια κρίση ψυχαγωγικής εθνο-σεμνότητας ή πολιτικαλικορεκτισμού (σ.σ. παραμονές μιας κρίσιμης συνόδου κορυφής και με την χώρα να φλερτάρει με την χρεοκοπία, μπλα, μπλα, μπλα, δεν είσαι σωστό τώρα Κώστα να μας δουν μαζί, άσε να περάσει το εξάμηνο και μετά να ρθεις να με ζητήσεις από τον μπαμπά…).
Η δεύτερη μου σκέψη, ήταν πως η πρώτη ήταν λάθος. Σε όλο τον κόσμο, οι τελικοί του ”The Voice” είναι ένα χαρούμενο all star party – στην Αμερική, π.χ. ανάμεσα στις guest performances του φινάλε της 8ης σεζόν ήταν ο Adam Levine και οι Μaroon 5, o Pharrell Williams, η Christina Aguilera και ο Εd Sheeran. Στην Eλλάδα, ήταν ο Πάνος Μουζουράκης, η Αρετή Κοσμίδου και η Mαρία Έλενα Κυριάκου. Και εντάξει, η Ελλάδα δεν είναι Αμερική και ο Antenna σίγουρα δεν είναι το NBC. Αλλά και πάλι ο Πάνος Μουζουράκης; Σοβαρά τώρα;
Σοβαρότατα. Κατά τα φαινόμενα απ’όλο το ελληνικό star system, δεν βρέθηκε ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε πέντε άνθρωποι/ τραγουδιστές/ μουσικοί/ συνθέτες/ όλα τα παραπάνω που θα μπορούσαν/ ήθελαν/ ήταν συμβατοί με τη διοργανώτρια δισκογραφική για να δώσουν το παρόν στην σκηνή του τελικού του ελληνικού ”The Voice”.
Και να υπήρχαν, ούτε τους μάθαμε, ούτε τους είδαμε. Αντ’αυτού τι είδαμε; Τα καινούργια, ημιάγνωστα τραγούδια των υποψηφίων. Τα καινούργια, εντελώς άγνωστα singles των κριτών. Βαρετές συνεντεύξεις στο VIP room – αφορμή για ”γκρίζα διαφήμιση” των χορηγών, και για να ”σπρωχτούν” τα apps του παιχνιδιού.
Βαρετά recaps για το ”πώς τραγούδησαν τα παιδιά”, που επαναλαμβάνονταν μανιωδώς, τραγανίζοντας τον χρόνο, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να παραταθεί ο χρόνος της ψηφοφορίας και να μαζευτούν φράγκα στο ταμείο. (σ.σ. Αλήθεια, γιατί δεν είναι εξαρχής σαφές το πόσος χρόνος πρέπει να μεσολαβήσει μέχρι την ανάδειξη του τελικού νικητή; Ποιος, πότε και με ποιο κριτήριο το αποφασίζει; Και γιατί αυτά τα περίφημα ”αποτελέσματα” δεν δίνονται ποτέ στη δημοσιότητα; Just saying… ).
Φλυαρίες των κριτών, που κολάκευαν θλιβερά εαυτούς και αλλήλους. Πολλά ”είσαι μαγική, εξαιρετική, είσαι μοναδική”, χωρίς λόγο και μέτρο. Άφθονα ουρλιαχτά από το – φανερά ανήλικο στην πλειοψηφία του – crowd που είχε μαζευτεί στο studio, με τη συνοδεία καρτερικών ή απελπισμένων γονιών. (Που απελπίζονταν περισσότερο όσο περνούσε η ώρα και το show είχε τον ατέλειωτο…)
Μια τζούρα από το μπαλέτο της Κυριάκου. (Ναι, είχε δικό της!) Τα – όχι και τόσο διακριτικά – καλέσματα του Ρέμου στον ”ποντιακό ελληνισμό”, για αντισυσπείρωση στο τάχαμου ”κυπριακό λόμπι” που βγάζει νικητές – αν στην αρχή δεν ήταν σαφές, έγινε ξεκάθαρο μετά και την έκτη φορά που ο coach του Κώστα Αγέρη έκανε έκκληση στην ”ποντιακή ψυχή”.
Ακόμα και η καλύτερη στιγμή του show, (σ.σ. το αληθινά έξοχο ντουέτο Ρέμου- Βανδή), μετατέθηκε για τη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα, τέσσερις ώρες μετά το ξεκίνημα ενός αδιάφορου τηλεοπτικού Μπεν Χουρ, που – όπως σωστά τουίταραν μερικοί – κόντεψε να ”ξεκινήσει με ευρώ και να τελειώσει με δραχμή”.
Το λυτρωτικό (!) φινάλε, ήρθε εν τέλει λίγο μετά τις 2, πνιγμένο στα κομφετί.
Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί του Ρέμου (σ.σ. το χάρηκε περισσότερο από τον νικητή ή η ιδέα μου ήταν;) η σέξι, διάφανη τουλέτα της Δέσποινας και το ηλεκτρικό μπλε κοστούμι – tux του Γιώργου Λιάγκα, βούτηξαν για να σώσουν την ιδέα της ”γιορτής” που αργοπνιγόταν βασανιστικά, στα ρηχά. Δεν τα κατάφεραν.
Δεν θα ήθελα καν να μπω καν στη συζήτηση του ”αν κέρδισε ο καλύτερος” του ”σιγά τα show, εδώ ο κόσμος καίγεται”, ή του ”που θα βρουν δουλειά, όλα αυτά τα παιδιά, η δισκογραφία πεθαίνει και τα μαγαζιά δουλεύουν δυό μέρες τη βδομάδα, δεν υπάρχει χώρος για όλους”.
Εντάξει, αλήθεια είναι, αλλά είναι κάπως μίζερη αλήθεια. Η άλλη αλήθεια πως με ευρώ, με δραχμή, με ήλιο, με βροχή, μέρα ή νύχτα, ο κόσμος αγαπάει τη μουσική, απολαμβάνει το παιχνίδι, συντάσσεται με τη χαρά. Θέλει να κάνει όνειρα, σαν παιδί. Συγκινείται με ένα αυθεντικό ταλέντο. Και κοιτάει πάντα προς τα αστέρια – αλλά τι θλίψη, να τα βλέπεις να τρεμοπαίζουν σε μια γκρίζα, υποφωτισμένη τηλεοπτική οθόνη…
