marmagaΒασίλης Καρράς: Η νύχτα από πολυπλατίνα και ο διδακτικος χαβαλές στο καμαρίνι
Μυστικά για να πετύχει ένας λαϊκός τραγουδιστής και να εξασφαλίσει διάρκεια, επιτυχία, αναγνώριση και στο τέλος υστεροφημία δεν υπάρχουν.
Αυτό που υπάρχει είναι η αλήθεια του και η καθαρή ψυχή του. Χωρίς περιορισμούς. Χωρίς «πρέπει» και «θέλω». Χωρίς στοιχεία παρτάκια και αλαζόνα. Χωρίς καμία διάθεση καθωσπρεπισμού.
Και όλα αυτά συναρτώμενα με την δουλειά και με σεβασμό στους συνεργάτες του.
Τι είναι ο Καρράς; Ο Καρράς που τυχαίνει το τελευταίο διάστημα να γνωρίζω καθημερινά σχεδόν καλύτερα από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν είναι μια κατηγορία από μόνος του.
Και τι εννοώ; Μπορεί ηλικιακά να κοντεύει τα 60 εντούτοις το μυαλό του είναι αντίστοιχο με αυτό του 25άρη που θέλει να δημιουργήσει. Όχι για να φανεί… πλεόν αλλά για να έχει κάτι ν΄αφήσει σε εκείνους που ακολουθούν.
Έζησα χθες για περίπου δυο ώρες τον κυρ Βασίλη στα καμαρίνια. Άνετος, με διάθεση για αυτοσαρκασμό και χιούμορ να κουβεντιάζει με τους συνεργάτες του, που χθές τιμήθηκαν από την Μαργαρίτα Μάτσα στην πίστα του Έναστρον για τις πλατίνες του Άμπλουμ «Τζιβαέρι» και του τραγουδιού «Επιλογή μου».
Ειδικά το επιλογή μου έφτασε για πρώτη φορά στη θέση νούμερο 17 του media inspector στα ραδιόφωνα ανά την Ελλάδα σημειώνοντας τεράστια επιτυχία.
Άλλα αυτά είναι λίγα ακόμη στολίδια στο δέντρο της καριέρας του κορυφαίου εν ζωή λαϊκού τραγουδιστή.
Τι είχε για μένα σημασία χθες; Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούσε με τον Γαβρίλη και τα άλλα παιδιά στο καμαρίνι, το τσαλάκωμα του στα χωρατά και στα μουχαμπέτια και η εικόνα των ματιών των συνεργατών του όταν μιλούσε.
Έχετε δει ποτέ την ανυπομονησία των μικρών πουλιών για την τροφή από την μάνα κλώσα;
Αυτό μου έβγαζαν τα πρόσωπα των συνεργατών του, όταν ο διδακτικός Καρράς περιέγραφε βιώματα από το παρελθόν του, αφήνοντας πάντα στο τέλος «ίχνη» από την μεγάλη εμπειρία του στη νύχτα.
Η αγκαλιά του στη Μαργαρίτα Μάτσα, μέσα στο καμαρίνι μακριά απο κάμερες και φωτογράφους με την οποία θυμήθηκαν την πρώτη μεταγραφή του το 1990 στη ΜΙΝΟΣ, ήταν τόσο ζεστή και ανθρώπινη. Τόσο αληθινή. Κι εκείνη έδειχνε ν΄απολαμβάνει την στιγμή δίπλα σ΄έναν καλλιτέχνη που πίστευε πάντα τόσο ο πατέρας της αλλά και η ίδια.
Ήταν μια ακόμη μαγική βραδιά. Ήταν η βραδιά του Βασίλη Καρρά
