«Κουρευόμουν μόνη μου, δε βαφόμουν»: Η ιστορία της «άλλης» Δήμητρας Παπαδοπούλου

Βρέθηκα στους δρόμους με ταγάρι και αμπέχονο. Η σεξουαλικότητα και ο ρομαντισμός ούτε στα ρούχα ούτε στη συμπεριφορά, μου ήταν επιτρεπτός, ειδικά την εποχή που ήμουν φοιτήτρια. Εγώ δεν με άφηνα. Μεγάλωσα με τη αίσθηση ότι όσο πιο πολύ φιμώνεις τη θηλυκότητα τόσο πιο ευυπόληπτη είσαι. Από την άλλη δε με βοηθούσαν και τα κορίτσια που υπογράμμιζαν τη θηλυκή σεξουαλική τους πλευρά με ένταση. Με απωθούσε η σωματική πρόκληση, με γοήτευε περισσότερο η πνευματική. Μα πιο πολύ με εκνεύριζαν οι ευάλωτες και σεμνές ρομαντικοειδείς υπάρξεις. Ποτέ δεν έφευγε από το μυαλό μου ότι εκβιάζουν υπόγεια την αρσενική προστασία.

»Μετά φόρεσα ένα παντελόνι τζιν ή οτιδήποτε άλλο σε παντελόνι, που κυρίως να μη με σφίγγει και δεν το ξανά έβγαλα ποτέ. Τις πιο πολλές φορές κουρευόμουν μόνη μου, ποτέ δε βαφόμουν. Όμως και εγώ, που μεγάλωσα με τη Σταχτοπούτα, η οποία σε ένα βράδυ από ένα καρβουνιασμένο τίποτα γίνεται μια γκλάμουρ βασίλισσα, συνδέθηκα με τις πριγκίπισσες των παραμυθιών και με όλες τις ξωτικές νεράιδες που φτεροκοπούσαν ανέμελες κ τραγουδούσαν στα δάση. Όμως σε ένα κόσμο που έπρεπε να επιβιώσω μόνη μου, να αποδείξω, να υπάρξω, να βιοποριστώ, πόσο χώρο είχανε αυτά τα πλάσματα να αναπνεύσουν και να βγουν να παίξουν; Κανένα! Μόνο μέσα από ρόλους, αλλά και αυτοί υπηρετούν πάντα με στρατιωτική πειθαρχία την ανώτερη αξία στη δικιά μου ζωή: το γέλιο. Και έτσι μια μέρα βρέθηκα ξαπλωμένη με μια καλή νεράιδα και άλλες φίλες της νεράιδες, να με περιποιούνται να με μεταμορφώσουν σε ένα ρόλο που ποτέ δεν καταδέχτηκα να παίξω μέχρι σήμερα. Χωρίς τη παραμικρή δίκη μου προσπάθεια μεταμορφώθηκα σε μια ρομαντική αέρινη γυναίκα που πετάει σαΐτες και τις στέλνει στα κορίτσια του κόσμου σαν μια νεραϊδοεντολή: Να επιτρέψουν στον εαυτό τους να ζήσουν και αυτές το δικό τους παραμύθι και να ελευθερώσουν την οποία δικιά τους έγκλειστη ηρωίδα που πνίγεται στα μπαούλα μιας ύπουλης απαγόρευσης».

Αυτά λέει η ηθοποιός Δήμητρα Παπαδοπούλου, η Δημητρούλα από τους Απαράδεκτους, η Δήμητρα από το «Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς», όλες οι Δήμητρες αυτού του κόσμου στο πρόσωπο μιας γυναίκας που εκτός από

-Ποτέ αναζητάς να κάνεις αλλαγές στην εμφάνιση σου;

«Πρώτον όταν έχω χρόνο, δεύτερον όταν είμαι έτοιμη για ρίσκο δηλαδή σε τολμηρή φάση ή όταν με έχω βαρεθεί».

-Από που ξεκινάς συνήθως και γιατί;

«Πάντα από το μαλλί και από μια φάση και μετά από το μπότοξ»

-Πως βίωσες την εμπειρία του «Being Me»;

«Πέρασα πολύ ωραία, τα άφησα όλα στην ροή, δεν είχα άποψη για τίποτα αλλά ένιωσα ότι μου ταιριάζει πολύ. Τίποτα δεν μου ήταν φάλτσο».

-Τι παίζει κατά την γνώμη σου τον πιο σημαντικό ρόλο στο να μπορέσουμε να εκφράσουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από την εμφάνιση μας;

«Σημασία έχει να ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει μέσα μας τη δεδομένη στιγμή. Αλλιώς θέλει πειράματα, βάζω, βγάζω, αδειάζω».

-Πως κατάφερες να έρθεις πιο κοντά στο προσωπικό σου στυλ;

«Δεν ξέρω αν έχω έρθει, πηγαινοέρχομαι, μάλλον αυτό είναι το στυλ μου, να πηγαινοέρχομαι». 

Ποια είναι, όμως, η Δήμητρα Δανίκα, η γυναίκα που συνέλαβε την ιδέα του Being Me, της μεταμόρφωσης στον «ίδιο αλλά αλλιώς» εαυτό σου. Ας τη γνωρίσουμε μέσα από τα ίδια της τα λόγια:

«Το Being me για μένα ξεκίνησε κάπου στη δεκαετία του 80′ μεγαλώνοντας σε μια συνοικία του κέντρου μέσα σε ένα κομμωτήριο-σπίτι. Ο κόσμος μου περιτριγυριζόταν από γυναίκες, ακόμα και στην οικογένειά μου, στο σπίτι μας, και έπειτα όταν ο παππούς «έφυγε» ξαφνικά μείναμε μαζί πέντε γυναίκες και ένας άντρας, ο πατέρας μου. Τις γυναίκες τις αγαπούσα και τις θαύμαζα και πάντα το πολύ διαφορετικό που είχε η κάθε μία, ήταν για μένα μια μικρή ανακάλυψη. Η κάθε μία ήταν πολύ ξεχωριστή από την άλλη.
Κάτι γινόταν σε αυτή την συνοικία τότε, αν σκεφτεί κανείς ότι λειτούργησε για λίγο καφενείο γυναικών, όχι για πολύ. Επαναστατικό για την εποχή.

Περνώντας ώρες πολλές στο κομμωτήριο-σπίτι συνέλεγα εικόνες. Παρατηρούσα τα πάντα γύρω από τον κόσμο των γυναικών, τα μαλλιά, τα ρούχα, τις κινήσεις τους, τις απαιτήσεις τους. Έχω την εντύπωση ότι όλες πάντα ήξεραν και ξέρουν τι θέλουν, ακόμα και αν δεν μπορούν να το εκφράσουν
Το δικό μoυ Βeing me ξεκίνησε την εποχή εκείνη. Η γιαγιά μου ζούσε μαζί μας και η αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να παρακολουθούμε την Μαντάμ Σουσού της εποχής, εγώ να εξαφανίζομαι διακριτικά και να επανέρχομαι με διάφορα περίτεχνα, αυτοσχέδια κοστούμια, με μια αδυναμία στα καπέλα που μάλλον με βοηθούσαν να δω τον κόσμο καλύτερα ή και καλύτερο. Η γιαγιά ξεκαρδιζόταν στα γέλια και για λίγο ξεχνούσε την απότομη απουσία του παππού. Αργότερα ήταν που συνειδητοποίησα πως ότι κάνω με τα μαλλιά μου, το πως φοράω τα ρούχα μου, ήταν για μένα ένα μέσο διασκέδασης. Αυτό ήταν και είναι η δική μου ταυτότητα σε σχέση με το προσωπικό μου στυλ, να διασκεδάζω και συχνά να υπάρχει κάτι “εκτός”, κάτι πέρα από τους γενικούς κανόνες.

Το Being Me project λέει ότι το στυλ που μας αντιπροσωπεύει και υιοθετούμε κάθε φορά μπορεί να λειτουργεί σαν μεταμόρφωση και όχι σαν μεταμφίεση, ο γενικός κανόνας να λειτουργεί σαν ένα πλαίσιο αναφοράς όπου μέσα σε αυτό να σχεδιάζεται η ατομική εικόνα, όχι αυτό που είναι σωστό αλλά αυτό που ταιριάζει σε εσένα.

Δύο χρόνια πριν, η δική μου Μαντάμ Σουσού συναντήθηκε με τη Μαντάμ Σουσού της Δήμητρας Παπαδόπουλου, στο θέατρο Palace. Εκεί είναι που της σύστησα την αρχή του project, με τις αφηγήσεις των γυναικών που αναλάμβανα την εικόνα τους και τις φωτογραφήσεις τους, μέσα από τον φακό της φίλης και φωτογράφου Εύας Βαρβεροπούλου, η οποία ξέρει πολύ καλά να φανερώνει μέσα από τις εικόνες τις χίλιες λέξεις.

Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή εξωστρέφειας.

Στην εξέλιξη του project είχα την ανάγκη όλη αυτή η διαδικασία αλλά και το ψυχογράφημα της προσωπικότητας της κάθε πρωταγωνίστριας, να αποτυπώνεται σε βίντεο, σαν ένα επιπλέον μέσο, ώστε να γίνει πιο κατανοητή η διαδικασία. Εκεί κάλεσα την κολλητή μου φίλη, ηθοποιό και performer, τη Μαίρη Λούση για να δώσει τη δική της πνοή στο έργο. Το ζητούμενο κάθε φορά ήταν να φτιάχνεται ένα πρωτότυπο σενάριο μέσα από διάφορες δράσεις και την αφήγηση των γυναικών, όπου θα απεικονίζει αυτό που η ίδια αισθάνεται ότι είναι, μέσα σε ένα μονόλεπτο βίντεο. Κάθε γυναίκα και ένα πάρτι.

Η ομάδα γύρω από το Being Me διαρκώς εμπλουτίζεται και εξελίσσεται, χωρίς καμία διάθεση δική μου να πουληθεί το project αλλά ούτε να αλλοιωθεί καθώς είναι ένα κομμάτι που ξεκινάει από την παιδικότητα μου και προχωρά, μεγαλώνει, ωριμάζει και αυτό μαζί με εμένα και η συνέχεια έπεται.

Η Δήμητρα Παπαδόπουλου για μένα είναι ένα πρότυπο γυναίκας που μέσα σε όλη της τη μακροχρόνια πορεία έμεινε πιστή στον εαυτό της και αναλλοίωτη. Το ότι με εμπιστεύτηκε να τη ψυχογραφήσω και να τη μεταμορφώσω σε μια πλευρά του εαυτού της που έβλεπα ότι χρειάζεται να “φωτιστεί”, με συγκινεί απεριόριστα.
Σε αυτό το being me συμμετείχε σημαντικά στην εικόνα, με τις δημιουργίες της, η υπέροχη σχεδιάστρια Λουκία, η οποία απλόχερα μας έδειξε εμπιστοσύνη, δίνοντας έτσι προβάδισμα σε νέες ιδέες και ενέργειες με σκοπό αυτές να εκφραστούν. Όπως λέει η ίδια μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Άλλη μια μέρα παιχνιδιού στο ατελιέ της, για τη συνάντηση και γνωριμία αυτών των δύο μοναδικών γυναικών. Μας εμπιστεύτηκε ένα υπέροχο vintage κιμονό που είχε δημιουργήσει η ίδια για τη Μελίνα Μερκούρη πριν χαθεί, το οποίο φανερώνεται και στο βίντεο.

Δείτε το βίντεο:

»Κάθε φορά μπαίνοντας στον κόσμο των γυναικών του Being Me για εμένα είναι ένα λούνα παρκ, σαν να περιμένω να έρθει εκείνη η Κυριακή που θα μας πάει ο πατέρας μου στο ροντέο, είναι αυτή η αδρεναλίνη που ανεβοκατεβαίνει, να δω αν τα κατάφερα. Το να αφεθεί μια γυναίκα δυνατή, με προσωπική ταυτότητα και εμπειρίες σε μια τέτοια διαδικασία δεν είναι εύκολο πράγμα. Η εικόνα που έχουμε χτίσει, μας περιγράφει και κρινόμαστε μέσα από αυτή, οπότε είναι σαν να λες στον κόσμο αυτή είμαι, δεν ξέρω αν σου αρέσω και αυτό είναι εντάξει.

Όπως το βλέπω εγώ η τάση του να είσαι εσύ, δημιουργώντας τους δικούς σου κανόνες και χρησιμοποιώντας την μόδα ως μέσο έκφρασης, είναι ένας τρόπος του να παρουσιάζεις στον κόσμο το ποιος αισθάνεσαι ότι είσαι ακόμα και χωρίς να μιλήσεις. Το να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου σημαίνει πως νιώθεις άνετα και με τους άλλους, αποδέχεσαι τα πάντα, και πας παραπέρα.

Πέρα από την εικόνα σου τελικά. Και όπως λέει και η Δήμητρα «να ανοίγεσαι αληθινά».

Φωτογραφίες: Εύα Βαρβεροπούλου