Και με το που φτάνεις στην Κύπρο…..άστα να πάνε…

Κύπρος…. Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος που λέει και το τραγούδι. Μιάμιση ώρα πετάω πάνω από το γαλάζιο του Αιγαίου και της Μεσογείου και το νησί ξεπροβάλλει σαν μια όαση γης μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας.

Κάπου εκεί κοντά στην Πάφο περιμένω να δω την Αφροδίτη να ξεπροβάλλει πανώρια από τα κύματα. Το μάτι μου ευθυγραμμίζεται με το έδαφος καθώς το αεροπλάνο κάνει την τελική στροφή προς το διεθνές αεροδρόμιο της Λάρνακας. Οι τροχοί χτυπούν το έδαφος. Καλώς ήλθες στο νησί των μαρτύρων, κλίνω γόνυ στο νησί των ηρώων…

Η πρώτη έκπληξη με βρίσκει λίγο μετά τον έλεγχο των ταξιδιωτικών εγγράφων. «Καλώς τους καλαμαράδες, καλώς τους και ας άργησαν» ακούω να λένε χαμηλόφωνα και περιπαικτικά, γεμάτοι σαρκασμό, δύο υπάλληλοι του αερολιμένα. Γυρίζω και τους κοιτάω… Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός αδέλφια, ρωτάω. Έλληνες και εσείς Έλληνες και εμείς ρε παιδιά, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Και προχωράω…

Προσπαθώ να ξεπεράσω το σοκ. Εκεί στην μεγάλη αίθουσα του αεροδρομίου περιμένω να συναντήσω σμιλευμένα στο αλάβαστρο με χρυσά γράμματα τα ονόματα των πεσόντων στους αγώνες για την ελευθερία του νησιού. Να τα χαϊδέψω στοργικά με το βλέμμα μου, να νοιώσω την συγκίνηση και να τους πω ότι το μήνυμα έχει φτάσει στους Λακεδαιμόνιους «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Τίποτα, ούτε μια επιγραφή, ούτε μια εικόνα μνήμης.

Στα αυτιά μου έρχονται πάλι τα λόγια των δύο υπαλλήλων. Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα, μια από τις πολλές που επρόκειτο να ανακαλύψω στη συνέχεια. Οι Κύπριοι δεν μας χωνεύουν καθόλου, μου έλεγαν οι γνωστοί και φίλοι στην Ελλάδα. Κλαίγονται μόνο όταν έχουν την ανάγκη μας για βοήθεια και βλέπουν την Ελλάδα σαν «Μητέρα», σαν ένα καιροσκοπικό πανηγυράκι μόνο όταν θέλουν να πετύχουν αυτά που δεν μπορούν στο μικρό νησί τους, να κάνουν μια «αρπαχτή» που λέει και ο λαός.

Και τότε ήλθε στο μυαλό μου μια φρικτή ανάμνηση από την ιστορία, τότε με την ΕΟΚΑ. Κάποιοι μου είχαν πει ότι ο Κύπριος πρόδιδε τον Κύπριο στον Βρετανό κατακτητή για να πάρει το πολυπόθητο ειδικό διαβατήριο που θα του άνοιγε τον δρόμο για το Λονδίνο. Όχι δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι αλήθεια, αλλά η διαίσθησή μου με διαψεύδει. Και όμως αντιστέκομαι…

Σαράντα χρόνια μετά από την τραγωδία… Σαράντα χρόνια από τότε που ο Τούρκος χασάπης, καταπατητής και εισβολέας έκοψε με την χατζάρα του το νησί στα δύο, αφήνοντας μια ματωμένη γραμμή μεταξύ βορρά και νότου.

Λες; Αναρωτιέμαι…. Λες; Λες ο Ελληνισμός στην Κύπρο να μην νικήθηκε αλλά να προδόθηκε; Κλείνω τα μάτια και τα ξανανοίγω για να αφήσω το φως του ήλιου να διαλύσει αυτή την σκοτεινή σκέψη… Και όμως η ηχώ μου φωνάζει συνεχώς μες στο αυτί, λες, λες;

ΛΑ.ΠΑΣ.