Η Σκάλα της Αγίας Τριάδας, όταν η Θεσσαλονίκη είχε ακτοπλοϊκή συγκοινωνία

Κάποτε τα καραβάκια έδεναν σε μια απλή αποβάθρα, επιβίβαζαν κόσμο και τον μετέφεραν από τη Θεσσαλονίκη στην Περαία, το Μπαχτσέ Τσιφλίκ, την Αγία Τριάδα. Ούτε μελέτες βιωσιμότητας, ούτε αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί για τις στάσεις, ούτε φορείς διαχείρισης, ούτε κρατικά και κοινοτικά κονδύλια. Υπήρχε ζήτηση, οι ιδιώτες είδαν “ψωμί”, έβαλαν τα καραβάκια στο Θερμαϊκό και άρχισαν να μεταφέρουν τον κόσμο.

Στην δεκαετία 1960-1970 τα καράβια Λευκή, Ελλάς, Ευδοκία, Ναυτίλος, πήγαιναν κι ερχόταν όλη την ημέρα, μεταφέροντας κόσμο, που πήγαινε στην Περαία, στους Ν.Επιβάτες (Μπαξέ Τσιφλίκ) Αγία Τριάδα και Μηχανιώνα.
Εκεί στα πεντακάθαρα νερά, κολυμπούσαν και μετά έτρωγαν δίπλα στην θάλασσα, στις ταβέρνες που μοσχοβολούσαν θαλασσινά.

Με τη «Λευκή» που έκανε τη διαδρομή σε μια ώρα, την «Ευδοκία» (50 λεπτά) ή την ταχύτατη για την εποχή της «Θεσσαλονίκη», στριμωγμένοι στην πλώρη για να γλιτώσουν το εισιτήριο και με ένα λουκουμά στην επιστροφή για να κόψουν την πείνα, πέρασαν αξέχαστα καλοκαίρια, αφού η Χαλκιδική ήταν ακόμη άγνωστη, μακρινή και απάτητη.

Για ιστορικούς λόγους τα ονόματα των καραβιών:
Θεσσαλονίκη
Άννα Μαρία
Αλέξης
Ιουλία
Καμέλια
Αγγέλικα
Μακεδονία
Φανούλα
Ελλήσποντος
Θεσσαλονίκη II (ίσως είναι το Καπετάν Σταμάτης)
Ευδοκία
Λευκή

Φωτογραφίες από την Σκάλα της Αγίας Τριάδας: