ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΩΔΙΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΨΕΩΝ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΙΑΣΚΟΥ

Στο στόχαστρο της συγκυβερνώσας πολιτικής “συμμορίας”, ουδέποτε μπήκε ο νεοναζισμός, αλλά ο τρόμος για τον πολιτικό ακτιβισμό που άθελά του θα μπορούσε να εμπνεύσει στην κοινωνία ευρύτερα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Φρόντισαν λοιπόν να τους θυμίσουν, πως και οι ίδιοι είναι μέρος αυτού του άθλιου παιχνιδιού, και όχι “το ατύχημα” που θα μπορούσε κάπου να το απειλήσει.
Γι αυτό και από την παρωδία των “συλλήψεων” οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία του μεγάλου φιάσκου. και ίσως αυτός να είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός χαρακτηρισμός τον οποίο μπορεί να προσδώσει κανείς, όσο το κουβάρι μαζεύεται προκειμένου να ξεκινήσει η πολυσυζητημένη δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Άλλωστε όλα δείχνουν πως θα γελάσει κάθε πικραμένος, πριν καλά – καλά ακουστεί το καμπανάκι της έναρξης στην αίθουσα του δικαστηρίου…

Ο «νομικός πολιτισμός» του δικολαβιστάν της ελληνόφωνης ξεφτίλας μας, αναμένεται να θριαμβεύσει και πάλι, αφού οι περισσότεροι προφυλακισμένοι θα οδηγηθούν οσονούπω, όχι στο εδώλιο αλλά…
στην πόρτα της εξόδου, μετά βαΐων και κλάδων και περίπου ως ήρωες, στα μάτια των φανατισμένων τους οπαδών.

Το δεκαοκτάμηνο όπου να ναι εκπνέει, και οι ελληνόφωνοι αδυνατούν να κλείσουν την υπόθεση, αφού ακόμη καταγίνονται με επιδίκαση ενστάσεων, και λοιπά νομικίστικα καραγκιοζλίκια.

Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο. Αυτό αν θέλετε ήταν αναμενόμενο… Αυτό είναι μέρος του άθλιου επικοινωνιακού τους παιχνιδιού… Απλά δε μπορεί κανείς να μη σχολιάζει ΚΑΙ αυτή την ξεφτίλα, κάθε φορά που η επικαιρότητα την καθιστά κυρίαρχη εκ των πραγμάτων.

Ας έρθουμε όμως στην ουσία…

Για όσους αφελείς πίστεψαν πως η κατοχική συγκυβέρνηση μεθόδευσε τις συλλήψεις των νεοναζί, εξ αιτίας του αταλάντευτου πάθους της για τη δημοκρατία, η αυταπάτη τους δεν είναι μονάχα τραγική, αλλά είναι και ασυγχώρητη.

Η αλήθεια είναι πως η νεοναζιστική αντίληψη, δε βρίσκεται μονάχα εδραιωμένη στα μυαλά των πρωτοπαλίκαρων του Μιχαλολιάκου, πίσω ή έξω από τα κάγκελα. Η νεοναζιστική αντίληψη για την πολιτική διαχείριση και για τη στάση απέναντι στην κοινωνία, κατοικοεδρεύει επίσης στο μέγαρο Μαξίμου και στα πολιτικά ανδρείκελα που συγκυβερνούν.

Μόνο αφελείς μπορούν να πιστεύουν πως με νεοναζί στην κυβέρνηση, μπορεί να βρίσκεται στη φυλακή το κόμμα ων νεοναζί και τα πολιτικά του στελέχη.

Γιατί οδηγηθήκαμε λοιπόν στη σύλληψη των νεοναζί???

Όχι δεν οδηγηθήκαμε στη σύλληψή τους, γιατί αίφνης το πολιτικό σύστημα που ανεχόταν την εγκληματική τους δράση, αποφάσισε να πει «ως εδώ». Μη το μασάτε αυτό το παραμύθι.

Στη σύλληψη των νεοναζί οδηγηθήκαμε, γιατί το πολιτικό σύστημα που τους εξέθρεψε και τους ανέχτηκε, τρόμαξε κάποια στιγμή από την ανεξέλεγκτη δράση τους. Τρόμαξε γιατί οι ηγέτες και οι ηγετίσκοι τους, καβάλησαν το καλάμι περισσότερο απ όσο το πολιτικό σύστημα ήταν διατεθειμένο να ανεχτεί, και επιχειρούν να τους συνεφέρουν. Επιχειρούν να τους θυμίσουν πως είναι γέννημα και μέρος του συστήματος, και ως τέτοιοι δε δικαιούνται να συμπεριφέρονται με “επικοινωνία ανατροπής”.

Κυρίως όμως τρόμαξε, τόσο αυτό όσο και οι συμμορίες της Ευρώπης, από το γεγονός πως στην πολιτική ατζέντα των νεοναζί, άρχισε να αποκτά έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο η λογική των «επιθέσεων σε εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους».

Τρόμαξε γιατί διέβλεψε τον κίνδυνο, πως η όποια ανοχή απέναντι σε αυτή τη λογική των «επιθέσεων σε εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους» , αργά ή γρήγορα θα ξέφευγε από κάθε έλεγχο, και πρώτος στόχος ενός οργισμένου λαού, θα ήταν εκ των πραγμάτων τα ίδια τα κατοχικά ανδρείκελα.

Αυτή τη λογική θέλησαν να ανακόψουν με τις συλλήψεις. Την ανεξέλεγκτη διάχυση αυτής της λογικής, τόσο στους αφελείς που τους ακολούθησαν παραμυθιαζόμενοι από τον “αντισυστημισμό” τους, όσο και στην κοινωνία ευρύτερα θέλησαν να εμποδίσουν. Γι αυτό και στράφηκαν ενάντια στο ίδιο τους το «δημιούργημα».

Η παρωδία λοιπόν με τις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών, δε στήθηκε για να τσακίσει το νεοναζισμό, αλλά για να τσαλακώσει τον ανεξέλεγκτο και αχαλιναγώγητο “τσαμπουκά” τους.

Δε στάθηκαν απέναντι στο νεοναζισμό για να τον αφανίσουν. Φρόντισαν απλά να του θυμίσουν πως το κυρίαρχο είναι το «παιχνίδι» και η μη διασάλευσή του με ανεξέλεγκτες ακρότητες.

Φρόντισαν να τους θυμίσουν πως και οι ίδιοι είναι μέρος αυτού του άθλιου παιχνιδιού, και όχι “το ατύχημα” που θα μπορούσε κάπου να το απειλήσει.

Τον θέλουν το νεοναζισμό γιατί είναι κομμάτι της λογικής τους και σάρκα από τη σάρκα τους. Αλλά τον θέλουν προσαρμοσμένο σε μια άλλου τύπου καθημερινή διαχείριση, για να παραμένει χρηστικό εργαλείο τους και όχι φίδι που να απειλεί και τον δικό τους τον κόρφο μέσα στην καταστροφική μανία του.

Στο στόχαστρο λοιπόν ουδέποτε μπήκε ο νεοναζισμός, αλλά ο τρόμος για τον πολιτικό ακτιβισμό που άθελά του θα μπορούσε να εμπνεύσει στην κοινωνία ευρύτερα.

Το βρώμικο σχέδιο στήθηκε πολύ πιο νωρίς…

Και αποκαλύπτει τι είναι αυτό που τρομάζει πραγματικά τους μηχανισμούς τους. Δεν τους τρομάζει η καθημερινή πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Ξέρουν καλά και τον τρόπο να την εκτονώνουν αλλά και μεγάλη εμπειρία έχουν στον τρόπο με τον οποίο τη διαχειρίζονται.

Αυτό που πραγματικά τους τρομάζει, είναι ο πολιτικός ακτιβισμός. Και μάλιστα ο πολιτικός ακτιβισμός που θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση το ίδιο το οικοδόμημά τους.

Η απόφαση τους λοιπόν να επιστρατεύσουν σκοτεινούς αλλά και εμφανείς μηχανισμούς, το κράτος αλλά και το παρακράτος, για να προλάβουν τη διαφαινόμενη πιθανότητα ενδυνάμωσής του πολιτικού ακτιβισμού, είχε ήδη παρθεί τις μαύρες μέρες του Φλεβάρη του 2013 με την υποτιθέμενη εισβολή του ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας. Κυρίως όμως αυτό το βρώμικο σχέδιο αναπτύχθηκε πλήρως πολύ νωρίτερα, με την απροκάλυπτη και συντονισμένη δολοφονική επιχείρηση του κράτους με το παρακράτος, όταν αιματοκύλησαν τη μεγάλη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα.

Λέγαμε τότε: «Αυτή η μάχη του ΚΚΕ με τον κατοχικό πλέον – άρα και αδίστακτο – μηχανισμό καταστολής, δεν αφορά και δεν εξαντλείται μονάχα στο ΚΚΕ, αλλά αφορά και επεκτείνεται αντικειμενικά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η επιλογή της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, να οδηγηθεί σε δυναμική σύγκρουση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, είναι αποκαλυπτική για το τι είναι αυτό που φοβούνται πραγματικά οι συνεταίροι στο δωσιλογισμό. Και επειδή όλα τα πράγματα έχουν ονοματεπώνυμο, οφείλουμε και από αυτό εδώ το βήμα να τα πούμε με το όνομά τους»…

Δυστυχώς… Ούτε η κοινωνία τότε κατάλαβε ποια ήταν τα πραγματικά αίτια γι αυτό τον απροκάλυπτο δολοφονικό συνεταιρισμό. Και ίσως ούτε και το ίδιο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ συνειδητοποίησαν τότε, σε τι ακριβώς στόχευε αυτή η δολοφονική επιχείρηση.
Τώρα όμως που οι γενίτσαροι γενικεύουν την ολομέτωπη επίθεσή τους σε ότι απέμεινε όρθιο στο λαό και τη χώρα, φαίνεται πάρα πολύ καθαρά, ότι η επιδίωξή τους, ήταν να εδραιώσουν φοβικά σύνδρομα μέσα στην κοινωνία, να παροπλίσουν πρωτίστως τη στοχευμένη και δευτερευόντως την ανεξέλεγκτη δράση της, για να ισοπεδώσουν τα πάντα ανενόχλητοι, για λογαριασμό του συστήματος και καυ υπόδειξη των συμμοριών της ξένης κατοχής.

Η χρυσαυγίτικη παρωδία επομένως, είχε διπλή στόχευση και ας μη γελιόμαστε περί αυτού. 

Ο πρώτος στόχος ήταν να τιθασεύσουν την πολιτική δράση γενικώς, με μια επιπρόσθετη πράξη στο δράμα του “σοκ και του δέους” και με αποδέκτη το κίνημα και την πολιτική αντιπολίτευση της Αριστεράς. Και…

Ο δεύτερος στόχος αποβλέπει στο να “εκκοσμικεύσουν” την πολιτική συμπεριφορά των νεοναζί καλαμοκαβαλάρηδων, προκειμένου να αποτελούν ελεγχόμενα εργαλεία του συστήματος και όχι “ατυχήματα” που ενδέχεται να το κλονίσουν άθελά τους.

Κατά τα λοιπά, όλοι ετοιμάζονται…
Ο μεν Κασιδιάρης επιχειρεί να διεκδικήσει την ηγεσία του νεοναζιστικού κόμματος από τα χέριατου Μιχαλολιάκου, αλλά από την άλλη, ο… χαλίφης, ακόμη και φυλακισμένος, είναι σε θέση όπως αποδεικνύεται να κρατά τα γκέμια του τέρατος το οποίο ο ίδιος ανέθρεψε. Άλλωστε ο Μιχαλολιάκος έχει «μασήσει» μέχρι τώρα αρκετούς (Γιαννόπουλο, Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο, Γκέκα, Κουσουμβρή και Ζαφειρόπουλο) Κασιδιάρηδες…

“ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ”