marmagaThe Bar: O θρύλος της πόλης μας αποχαιρετά
Τελικά στην πόλη αυτή το κλασικό δεν είναι και παντοτινό. Ή τουλάχιστον δεν κρατά για πάντα. Ότι σημαίνει το Για Πάντα.
Είναι μερικά στέκια που θα ήθελες να περνούν από γενιά σε γενιά, να συνεχίζουν να γράφουν ιστορία, όμως η πόλη τελικά δεν τα σηκώνει. Αλλάζει βίαια, ”εκμοντερνίζεται”, τα ξεπερνά, χωρίς να αποτίει το φόρο τιμής που θα όφειλε.
Ένα τέτοιο στέκι, που άνοιξε το Νοέμβριο του 1999, και άλλαξε προς τα πάνω το πρόσωπο της πόλης, σε στιλ και άποψη, το The Bar, του Θόδωρου Καπελιώτη κλείνει αυτό το Σαββατοκύριακο για πάντα.
Το Θόδωρο τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια από το μακαρίτη το Νάσο Γούλιο. Τον ήξερα στην πόλη ως σωσία του Τζακ Νίκολσον, ήξερα το θρυλικό Punic Button στη Μητροπόλεως, το κατάστημα του με τα μυθικά καμπόικα δερμάτινα. Ακόμα έχω ένα στη ντουλάπα μου. Ο Θόδωρος είναι ένας μπον βιβέρ, με την αληθινή έννοια του όρου. Κοσμοπολίτης, γεμάτος εμπειρίες, καλοζωϊσμένος άνθρωπος.
H γειτονιά του ήταν πάντα η Νικηφόρου Φωκά απέναντι από το Λευκό Πύργο. Εκεί έπαιζε πιτσιρικάς, όταν ακόμα είχα χαλίκια κάτω, μάζευε καπάκια και σύχναζε εκεί που είναι το μπαρ του, στο θρυλικό κρεοπωλείο του Βλάχου, που έψηνε στο δρόμο κεφαλάκια από κατσίκια στο δρόμο και γινόταν προσκύνημα. Εκεί άνοιξε μετά το εστιατόριο Sofi’s, για λίγο Salt’n’Pepper και κατέληξε στα χέρια του για να δημιουργήσει ένα αληθινά στιλάτο μπαρ.
Αποφάσισε να κλείσει το κατάστημα των ρούχων και να το γυρίσει στη νύχτα όταν ήρθε στη χώρα η Zara και κατάλαβε τι πρόκειται να συμβεί. Οι μουσικές του ήταν από την αρχή ξεκάθαρο τι θα ήταν: Rock, funky, jazz και καθόλου μπίτια. Όλοι έπαιζαν beat και κείνος αρνούνταν συστηματικά. Πίσω από τα πλατό στάθηκαν djs ιστορικοί. Με πρώτο και καλύτερο τον μοναδικό Γιώτη Μπάγκαλα να αφιερώνει, αλλά και τον Μελά, τον Ρένο, τον Παύλο και τον Νάσο Γούλιο, επιστήθιο φίλο του Θόδωρου, λίγο πριν φύγει χτυπημένος από καρκίνο.
Στο The Bar η διακόσμηση, η άποψη και το στιλ ήταν δεδομένα από την αρχή. Η αγάπη του Θόδωρου για τα παλιά πράγματα έδωσε ταυτότητα στο μαγαζί. Μαζί ήρθε και το κοινό. Ένα κοινό που δεν περιορίστηκε σε ηλικία, σε τάξη, σε κλισέ. Ξεκινούσε από φοιτητές και πιτσιρικάδες που ερχόταν επειδή ερχόταν και οι γονείς τους και είχαν ακούσει για το θρύλο του και έφτανε σε παλιούς Θεσσαλονικείς που πάντα η νύχτα ήταν για κείνους ιεροτελεστία.
Μαζί άρχισαν να καταφθάνουν από νωρίς και επώνυμοι. Από ηθοποιούς που έπαιζαν σε γειτονικά θέατρα μέχρι πολιτικούς που ερχόταν για τα εγκαίνια της Έκθεσης. Ένα Σαββατόβραδο πριν χρόνια οι σωματοφύλακες ήταν περισσότεροι από τους θαμώνες αφού στα τραπέζια του καθόταν ταυτόχρονα ο Έβερτ, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος.
Εκεί μπορούσες να συναντήσεις από το Διονύση Σαββόπουλο μέχρι τους Πυξ Λαξ. Εκεί έπαιξε και η αφρόκρεμα της πόλης live από τους Blues Wire μέχρι το Ντουνούση. Περίπου 30 συναυλίες το χρόνο ήταν πάντα στο πρόγραμμα του. Θρυλικές πρωτοχρονιές, πάρτι αλλά και καλοκαιρινή ντόλτσε βίτα στον πεζόδρομο.
Ο Θόδωρος δεν έβαλε ποτέ στο κρασί του. Κάποτε έβαλε πορτιέρη για όσους φορούσαν βερμούδα! Μέχρι που φόρεσαν όλοι βερμούδες όπως λέει σήμερα γελώντας.
Οι καιροί άλλαξαν, τα μαγαζιά επίσης. Οι θαμώνες ζητούν Ελληνικά, ζητούν από τα μαγαζιά να αλλάξουν. Το The BAR δεν ήταν αυτή η κατηγορία μαγαζιού. Προτίμησε να κρατήσει το μύθο του ακέραιο. Έτσι αυτό το Σαββατοκύριακο οργανώνει ένα τριήμερο αποχαιρετισμό και κατεβάζει ρολά, αφήνοντας σε όλους εμάς που έχουμε να θυμόμαστε νύχτες ωραίες άλμπουμ αναμνήσεων ωραία. Ο Θόδωρος θα συνεχίσει το ταξίδι αλλιώς. Μέχρι τότε πάμε για ένα τελευταίο γύρο ουίσκι στο The Bar. Σήμερα, αύριο και μεθαύριο. Μαζί με τον Τζακ…
To αποχαιρετιστήριο event:
Συγκυρίες, ηλικίες, έρωτες, μίση, γάμοι, χωρισμοί, πάρτι και συναυλίες. Όλα συνέβησαν εδώ μέσα 18,5 χρόνια τώρα. Νοέμβριος 99- Ιούλιος 17. Σας αποχαιρετούμε με ένα τετραήμερο πάρτι: Πέμπτη: Dj Pavlos Perpatis& Dimitris DeeJim Michaelides, Παρασκευή: Dimitris DeeJim Michaelides & Yannis Melas, Σάββατο: Dj Dimitris Kazakos & Sakis Gouliaveras, Κυριακή: Sakis Gouliaveras & Dimitris Kazakos.
Ψηλά το κεφάλι και να θυμάσαι: τα πιο ωραία είναι αυτά που μας ενώνουν.. Τα πιο τιποτένια είναι αυτά που μας χωρίζουν… Ε και? Και ίσως κάπου, κάποτε να ανταμώσουμε ξανά!
