Τσίπρας: Ελπίζω να μη βρεθεί ένας νέος Τσιριμώκος για Πρόεδρος Δημοκρατίας

Η ακριβής φράση του προς τα μέλη της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εξής: «Δεν θα βρεθεί κανείς να κάνει τον Τσιριμώκο, σε αυτήν την εμποροπανήγυρη. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθούμε την έκπτωση της Δημοκρατίας». Ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε πολλές από τις πίσω σελίδες της ελληνικής ιστορίας και σταμάτησε στη χρονολογία… 1965. Συγκεκριμένα στις 15 Ιουλίου 1965.

Σαφώς και η αναφορά στον Ηλία Τσιριμώκο είχε να κάνει με την επικείμενη προεδρική εκλογή. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τη φράση του αυτή προς τους βουλευτές του κόμματός του, έδειξε την πρόθεσή του να… στοχοποιήσει τον υποψήφιο -όποιος κι αν είναι αυτός- που θα προταθεί από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την διαδοχή του Καρόλου Παπούλια.

Και, με δεδομένο ότι για να βρεθούν τα «κουκιά» των 180 βουλευτών θα πρέπει εντός της προεδρικής πλειοψηφίας να συμπεριλαμβάνονται και οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκρυβαν χθες την εκτίμησή τους πως ουσιαστικά ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε ένα μήνυμα στον Φώτη Κουβέλη. Ένα μήνυμα πως αν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεχθεί να είναι υποψήφιος Προέδρος της Δημοκρατίας προεκλογικά, θα έχει… τελειώσει για τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος και το σενάριο συνεργασίας με την Αγίου Κωνσταντίνου.

Αιφνιδιασμός

Ακόμα και μέσα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ η συγκεκριμένη αναφορά λειτούργησε αιφνιδιαστικά, καθώς η αναφορά στην αποστασία του ’65 φέρει ένα συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτικό βάρος. Είναι φανερό, όμως, πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να ακολουθήσει σκληρή γραμμή και να χρησιμοποιήσει υψηλούς τόνους ενόψει της προεδρικής εκλογής.

Έτσι οδηγήθηκε στο να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο παράδειγμα που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι… ταμπού για το χώρο της αριστεράς, της κεντροαριστεράς, αλλά και του κέντρου.

Κομβικό σημείο

Είναι επίσης πρόδηλο πως ο κ. Τσίπρας θεωρεί κομβικής σημασίας τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου, αλλά και τις διεργασίες που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μέχρι να φτάσουμε στη διαδικασία της ψηφοφορίας.

Ο στόχος είναι να μην υπάρχει περιθώριο συναίνεσης γύρω από το όνομα του νέου Προέδρου από την παρούσα βουλή και έτσι αυτομάτως να προκληθούν πρόωρες εκλογές. Στηριζόμενος στην πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία στις Ευρωεκλογές, ρίχνει το χαρτί της δυσαρμονίας ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και στις αποφάσεις του κυβερνητικού συνασπισμού. Θεωρεί λοιπόν πως η όποια συναίνεση μπορεί να εξευρεθεί από τη νέα Βουλή που θα προκύψει κατόπιν εκλογών, άρα θα έχει νωπή τη λαϊκή εντολή.

Τα… 180 κουκιά

Η ιδιότυπη αριθμητική της Βουλής, τούτη τη στιγμή, είναι λίγο πολύ δεδομένη. Οι αναγκαίοι 180 ψήφοι για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή, δεν βρίσκονται εύκολα. Ακόμα και αν προσδεθούν στο… άρμα οι ανεξάρτητοι βουλευτές, πάλι χρειάζεται το «ναι» ενός ακόμα κόμματος για να βγει Πρόεδρος.
Πρόσφορο έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, δεν υπάρχει. Ούτε, όμως, στο ΚΚΕ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή. Επομένως το… μπαλάκι πέφτει στη ΔΗΜΑΡ.
Αυτό ακριβώς φοβάται ο Αλέξης Τσίπρας: τη σύμπλευση της ΔΗΜΑΡ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε έναν πρόεδρο αριστερής προέλευσης

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί ουσιαστικά να «κάψει» αυτό ακριβώς το σενάριο, καθώς με την άρνηση της ΔΗΜΑΡ να συναινέσει στην εκλογή τότε σχεδόν αυτόματα θα προκληθούν πρόωρες εκλογές.

Ποιος ήταν ο Ηλίας Τσιριμώκος

Ο Ηλίας Τσιριμώκος, για τους μη γνωρίζοντες, ήταν ήταν Έλληνας πολιτικός και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στην Λαμία από οικογένεια πολιτικών. Ήταν εγγονός του πολιτικού Δημητρίου Τσιριμώκου και γιος του επίσης πολιτικού Ιωάννη Τσιριμώκου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι.

Εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1936, ενώ ορίστηκε και εισηγητής διατάξεων περί ατομικών ελευθεριών στην επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος. Αντιτάχθηκε από τους πρώτους στο καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά. Στην περίοδο της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και ίδρυσε μαζί με τον Αλέξανδρο Σβώλο την «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» όπου μαζί με το ΚΚΕ, το ΣΚΕ και το ΑΚΕ δημιούργησαν στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 το ΕΑΜ της κεντρικής επιτροπής του οποίου, όπως και της και της ΠΕΕΑ, υπήρξε μέλος.

Το 1943 εκπροσωπώντας το ΕΑΜ έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις με την εξόριστη κυβέρνηση Τσουδερού στο Κάιρο.

Το 1944 ανέλαβε υπουργός εθνικής οικονομίας στη κυβέρνηση Εθνικής Ένωσης και Απελευθέρωσης του Γ. Παπανδρέου (τις περιόδους 2 Σεπτεμβρίου μέχρι 18 Οκτωβρίου και από 23 Οκτωβρίου μέχρι 2 Δεκεμβρίου του 1944). Με το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών εγκατέλειψε το ΕΑΜ και τον αμέσως επόμενο χρόνο μαζί με τον Α. Σβώλο ίδρυσαν νέο κόμμα το Σοσιαλιστικό Κόμμα – ΕΛΔ (ΣΚ-ΕΛΔ) στο οποίο κατά την περίοδο 1945-1953 διετέλεσε γενικός γραμματέας. Με αυτό το κόμμα εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1950.

Αργότερα συνέπραξε ως βουλευτής με την ΕΔΑ (1958). Τότε ίδρυσε τη “Δημοκρατική Ένωση” και ως πρόεδρος αυτής συμμετείχε στην ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το (1961. Έτσι με την Ε.Κ. εκλέχθηκε βουλευτής το 1961, το 1963 και το 1964). Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της Βουλής (17 Δεκεμβρίου 1963) μέχρι τον Ιανουάριο του 1965 όπου ανέλαβε υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Η αποστασία

Μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου (15 Ιουλίου 1965) και ενώ αρχικά είχε ταχθεί στο πλευρό του Γέρου της Δημοκρατίας αρνούμενος ακόμη και ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση του Γ. Αθανασιάδη-Νόβα (Αύγουστος 1965), όλως αιφνιδίως, λίγες μέρες μετά, αποχώρησε από την Ε.Κ. και με πρόταση του παραιτηθέντος Γ. Αθανασιάδη-Νόβα, στην διερευνητική εντολή του βασιλιά Κωνσταντίνου, (κατά το τότε ισχύον Σύνταγμα), προσήλθε στα ανάκτορα και αποδέχθηκε εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης, (στις 19 Αυγούστου 1965), πλην όμως και αυτή δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή με συνέπεια να παραιτηθεί.
Ακολούθησε η κυβέρνηση Στεφανόπουλου (Σεπτέμβριος 1965), στην οποία συμμετείχε αναλαμβάνοντας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός εξωτερικών.