Το δράμα των ελλήνων γουναράδων – Καταγράφουμε την ιστορία σήμερα για να μην μας διαγράψει αύριο

«Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν»

Γράφει ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος

Σε όλους μας είναι γνωστό το δράμα που πέρασε αλλά και περνάει ο Ελληνικός λαός λόγο της οικονομικής κρίσης. Δεν έφθανε όμως αυτό ήρθε και η κρίση στον κλάδο της γούνας έτσι ώστε οι έλληνες γουναράδες να ζουν διπλό δράμα. Το ένα της  Ελληνικής οικονομίας και το άλλο του κλάδου της γούνας. Δεν μας έφτανε  όμως αυτό, τρίτωσε το κακό με τον Κορωνοϊό και κατά την συμπαντική και μεταφυσική λογική μετά από τρία κακά έρχεται το καλό. Γι’ αυτό ας παύσουν μερικές φωνές να ομιλούν για μετά-γουνοποιητική εποχή διότι η γούνα θα ανακάμψει αρκεί εμείς να μην χάσουμε την τεχνογνωσία, όπως συνέβη σε άλλες περιοχές πριν πολλά χρόνια.

  Φυσικά και οι κρίσεις έχουν τα αίτιά τους και κάποτε θα έρχονταν, όπως συμβαίνει με έναν σεισμό μια πυρκαγιά  μια πλημμύρα μια επιδημία κ.λπ. Το ζητούμενο όμως  είναι, πως ένα οργανωμένο σύνολο θωρακίζεται έναντι αυτών των κινδύνων, που πάντα ελλοχεύουν και συμβαίνουν και θα πρέπει να είναι κανείς έτοιμος να τους αντιμετωπίσει όσο ποιο ανώδυνα γίνεται. Η αντιμετώπιση όμως αυτή για να γίνει όσο ποιο αποτελεσματικά γίνεται, θα πρέπει να υπάρχει από τους ηγέτες (σε επίπεδο κράτους) και τους υπεύθυνους (σε επίπεδο φορέων κ.λπ.), ένα οργανωμένο σχέδιο αντιμετώπισης,το οποίο συμπεριλαμβάνεται σε ένα ΟΡΑΜΑ.

Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι πολιτικοί μας και παράγοντες που  κυβέρνησαν και κυβερνούν δεν έχουν ΟΡΑΜΑ. Εάν εξαιρέσουμε την περίοδο της μεταπολίτευσης όπου ο Καραμανλής είχε το όραμα να μπούμε στην Ε.Ε., μετέπειτα το όραμα των περισσοτέρων πολιτικών ήταν πώς να παραμείνουν στην εξουσία. Ας έρθουμε τώρα στο κλάδο της γούνας. Υπήρξε ένα ΟΡΑΜΑ – ΣΤΟΧΟΣ στον κλάδο της γούνας την δεκαετία του ‘80 να γίνει το Μόνιμο Εκθετήριο Δημοπρατήριο Γούνας. Έγινε, αλλά δυστυχώς οι διαχειριστές του οράματος αυτού δεν ήταν ικανοί και άξιοι συνεχιστές των δημιουργών αυτού του οράματος – στόχου. Ο κλάδος συμβιβάσθηκε  να ανέχεται απλούς διαχειριστές καταστάσεων, που εμπεριείχαν το χαρακτηριστικό του πρόσκαιρου συμφέροντος που άγγιζε τα όρια της λαμογιάς.

Όταν το 2004 κάποιοι οραματίστηκαν έναν κλάδο ποιό αυτόνομο, με διάφανη διαχείριση των λεγόμενων ‘’πακέτων’’ και κατήγγειλαν ακόμη και με επιστολή σε όλους τους φορείς τον τρόπο διαχείρισης των περιβόητων προμηθειών των τουριστικών γραφείων που υπολογίζονταν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, οι αρμόδιοι κώφευσαν. Μόνο την περίοδο των τελευταίων 25-30 χρόνων ξοδεύτηκαν και χάθηκαν τόσα πολλά χρήματα σε μεσάζοντες και ‘’καμάκια’’ που εάν υπήρχε Όραμα- Σχέδιο – και ορθολογική Διαχείριση η ύφεση δεν θα ήταν τόσο επώδυνη και ο κλάδος θα μπορούσε εφαρμόζοντας πολιτικές διασποράς του κινδύνου και να μείνει λιγότερα λαβωμένος.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ακόμη τις 11 επαναληπτικές εκλογές που έγιναν στο Εκθετήριο Γούνας για την εκλογή νέου ΔΣ της Ε.ΔΗ.ΚΑ. α.ε. τον Μάρτιο του 2004 λίγο πριν τις εθνικές εκλογές. Ήταν η σύγκρουση ενός ΟΡΑΜΑΤΟΣ έναντι της αδιαφάνειας της προχειρότητας της εξάρτησης κ.λπ.

Χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία τότε όχι για μια ψήφο αλλά για μία μετοχή, αφού δεν ήρθαν να ψηφίσουν ακόμη και μέτοχοι που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν τους ενάρετους, τους μικρομεσαίους και τους λεγόμενους προοδευτικούς.

Τώρα που είναι πλέον αργά, αποδείχθηκε ότι ο κλάδος έμεινε ανοχύρωτος απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή. Οι συσκέψεις και τα δήθεν συνέδρια πλέον δεν ωφελούν, όχι μόνο διότι είναι πολύ αργά, αλλά γίνονται χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους και με λάθος προδιαγραφές. Οι γουνοτεχνίτες που απέμειναν, μετανάστευαν στη Ρωσία σε μια ηλικία δύσκολη, διότι δεν ήταν πλέον νέοι. Δυστυχώς νέο εργατικό δυναμικό δεν εισέρχεται στον κλάδο και αυτοί που απέμειναν και δεν έχουν άλλη διέξοδο επιλέγουν υπό αντίξοες συνθήκες, που δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες που γνώρισαν κάποτε οι συνάδελφοί τους στις χώρες της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, να ξενιτεύονται περιοδικά στην περιοχή του Καυκάσου. Το συνδικαλιστικό κίνημα εργοδοτών και λιγότερο των εργαζομένων (λόγω χαμηλής μαζικότητας), δεν είχε την γνώση την εμπειρία και την πρόσβαση στην κεντρική εξουσία, ώστε να διεκδικήσει και να δημιουργήσει θεσμικό πλαίσιο αξιοποίησης του πλούτου προς όφελος του κλάδου και της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν όλος ο πλούτος να κατασπαταληθεί σε χλιδή, μεσάζοντες, ανεκμετάλλευτο κεφάλαιο κ.λπ. και όχι σε ανταποδοτικές επενδύσεις χαμηλού ρίσκου, υποδομές παραγωγής πλούτου, σε ειδικούς τεχνοκράτες του Μάρκετινγκ του Μάνατζμεντ κ.λπ.

Ο κλάδος χρειάζεται ριζικές, νεωτεριστικές και ρηξικέλευθες προτάσεις για να μπορέσει να διατηρηθεί. Χρειάζεται ένα στρατηγικής σημασίας ΟΡΑΜΑ το οποίο θα υλοποιηθεί μεθοδικά με εξειδικευμένους τεχνοκράτες. Ο Σύνδεσμος Γουνοποιών Καστοριάς με την δημιουργία του νέου εκθεσιακού κέντρου Δυτικής Μακεδονίας, έδειξε τον δρόμο. Οι άλλοι φορείς τι όραμα έχουν για τον κλάδο;  Η απλή διαχείριση έστω και επιτυχημένων ενεργειών, δεν είναι πλέον ικανή, να αναγεννήσει και να διατηρήσει τον κλάδο. Χρειάζεται ΟΡΑΜΑ, ιεράρχηση στόχων, συλλογική δουλειά με τεχνοκρατική υποστήριξη. Είναι προς τιμή κάποιων οργανωμένων επιχειρήσεων που στηρίζουν τον τόπο τους και ‘’επιμένουν Ελληνικά’’ αλλά αυτό μόνο δεν φτάνει. Η ρήση του Ιπποκράτη ότι << Κάλλιον το προλαμβάνειν ή τοθεραπεύειν>> αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά αληθής ακόμη και σε μη ιατρικά θέματα, ζητήματα και προβλήματα.

Σύνοψη-Συμπέρασμα: Ίσως κάποιοι να θεωρούσαν ότι καταστρέφοντας τις συλλογικές προσπάθειες (Συνεταιρισμοί, Ε.ΔΗ.ΚΑ. α.ε. κ.λπ.) θα ωφελούνταν οι ίδιοι. Δεν καταλάβαιναν όμως τότε ότι, πριόνιζαν το κλαδί που κάθονταν όλος ο κλάδος μαζί. Τα χρήματα που θα ξοδεύονταν για μια διεθνούς κύρους τεχνοκρατική υποστήριξη θα ήταν ασυγκρίτως πολύ λιγότερα από αυτά που πληρώθηκαν στους μεσάζοντες, καμάκια, πακέτα και ένα σωρό παρατρεχάμενους του κλάδου.

Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος