Οι συνάδελφοι σου δεν σε γουστάρουν, αντιμετώπισε το

Εντάξει, δεν θα πέσεις και στη βαρύτερη των καταθλίψεων, η αλήθεια είναι. Ούτε καν όμως. Απλά αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα, και τα πράγματα ως έχουν. Και συνίστανται στο ότι οι συνάδελφοι σου στη δουλειά, αυτοί με τους οποίους αναγκαστικά συνυπάρχεις σχεδόν τη μισή μέρα σου, δεν σε πηγαίνουν. Καθόλου όμως. Και εσύ, στον κόσμο σου.

Όχι, πρακτικά δεν (πρέπει να) σε ενδιαφέρουν οι λόγοι. Καθένας κάνει τις επιλογές του, και έχει κάθε δικαίωμα να εγκρίνει ή να απορρίπτει τους ανθρώπους γύρω του. Απλά, για να μην πηγαίνεις και εσύ ανυποψίαστη σαν πρόβατο στη σφαγή, καλά θα κάνεις να έχεις μια γενική ιδέα του τι τρέχει, σωστά;

Είναι ψυχρά τυπικοί. Ακόμη και στην καλημέρα τους. Απλά σου απευθύνουν τον λόγο, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να σε ρωτήσουν το ο,τιδήποτε ανάλαφρο, έστω για εισαγωγή της οποιασδήποτε συζήτησης. Ακριβώς επειδή δεν έχουν σκοπό να συζητήσουν μαζί σου. Αλλά να σε ανεχτούν για όσο χρειαστεί.

Συνεργάζονται απρόθυμα μαζί σου. Και στα πλαίσια της επαγγελματικής σας επαφής και μόνο. Πάντα είσαι η τελευταία που θα βρεις partner, έτσι κι αλλιώς, σε κάθε ομαδικό project, και πάντα θα νιώθεις ότι συνεργάζεσαι με έναν τοίχο. Ανταλλάσσοντας τα απολύτως απαραίτητα, για να βγει η δουλειά. Τόσο απλά.

Δεν σε καλούν σε κοινές εξόδους. Για την ακρίβεια, κανονίζουν μπροστά σου χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να είναι περισσότερο διακριτικοί. Σε έχουν αποκλείσει από την υπόλοιπη σφαίρα της ζωής τους, απροκάλυπτα και πολλές φορές επιδεικτικά, ακριβώς για να ενισχύσουν την αίσθηση απομόνωσης σου.

Μιλάνε για σένα πίσω από την πλάτη σου. Όλο και ακούς τα ψιθυρίσματα στους διαδρόμους, όταν περνάς, όλο και καταλαβαίνεις την αρνητική ενέργεια που διαχέεται στο χώρο από πλευράς τους. Δεν είσαι ούτε χαζή, ούτε ανίδεη. Νιώθεις τις πολικές θερμοκρασίες, και πρέπει να τις αντιμετωπίσεις, έτσι κι αλλιώς.

Τι μπορείς να κάνεις; Πάντως, όχι να σηκωθείς και να φύγεις, εννοείται ότι δεν πρόκειται να τους κάνεις τη χάρη. Ενδέχεται η συμπεριφορά τους να οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι αισθάνονται ότι απειλούνται από την παρουσία σου στο γραφείο, δεν χρειάζεται να έχεις πει ή κάνει κάτι λάθος. Ναι, δεν είναι καθόλου κακό να τους κάνεις μια κουβέντα, από εκεί που δεν το περιμένουν. Καταλαμβάνοντας τους εξ απίνης, και αναγκάζοντας τους να ρίξουν όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι, και να σου εξηγήσουν γιατί είναι εχθρικοί μαζί σου.

Παίξε τους και λίγο όπως η γάτα το ποντίκι, δεν πειράζει. Εκεί δηλαδή που κανονίζεται η έξοδος για ποτάρες αμέσως μετά τη δουλειά, πετάξου και αυτοπροσκλήσου σε αυτή. Το βλέμμα στα πρόσωπα τους θα είναι απολαυστικό, όπως και η αίσθηση του ότι τους έχεις καταστρέψει την έξοδο, καθότι πολύ δύσκολα θα σου πουν ότι δεν θέλουν να τους ακολουθήσεις. Επίσης, συνέχισε να είσαι εξαιρετική στη δουλειά σου, και να τα έχεις καλά με τους ανώτερους σου. Έτσι, για να ενισχύσεις τις ανασφάλειες τους και να τους δώσεις να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να απαλλαγούν από σένα.

Μίλα στον προϊστάμενο σου μόνο όταν αισθανθείς ότι το εχθρικό κλίμα είναι απόλυτα αναίτιο (δεν έχεις δηλαδή τη φωλιά σου λερωμένη), και δεν σου επιτρέπει να φέρεις εις πέρας τις υποχρεώσεις σου στο γραφείο. Τότε, δώσε τους κανονικά. Και μην επηρεάζεσαι, κοπελιά. αν αυτοί είναι μία φορά τυπικοί, εσύ μπορείς να γίνεις δέκα. Δεν χρειάζεσαι κανέναν τους, έτσι κι αλλιώς. Η ζωή σου είναι εκτός γραφείου, και εκεί θα παραμείνει. Σε όλο το ενδιάμεσο, κανένα μικρόψυχο ανθρωπάκι δεν πρόκειται να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα και να χαλάσει τη ζαχαρένια σου, ούτε να σε κάνει να περάσεις χάλια. Και πίστεψε με, θα χαλαστεί και θα αποχωρήσει από το προσκήνιο πολύ πιο σύντομα από σένα, έτσι κι αλλιώς…