Γιατί κοιμόμαστε μαζί;

Ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε πολύ πιο άνετα να κοιμηθεί μόνος, άλλωστε, ο ύπνος είναι μια απολύτως προσωπική υπόθεση. Αρα, γιατί επιλέγουμε να μοιραστούμε το κρεβάτι μας;

Η λογική λέει πως ο ύπνος είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, δεν χωρίζεται στα δύο, ούτε και μπορεί να μοιραστεί μεταξύ των ανθρώπων -εκτός κι αν μιλάμε για σινεμά και ταινίες, όπως το «Inception». Μπορεί να ξαπλώνουμε μαζί, αλλά κοιμόμαστε χώρια -καθένας τον ύπνο του. Οπότε το ερώτημα προβάλλει αυτονόητο; Γιατί κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι; Πώς αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνων η συνήθεια που θέλει τους ανθρώπους να κοιμούνται ανά ζεύγη, παρά το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να κοιμηθεί πολύ πιο άνετα στο κρεβάτι του;

Η ιστορία λέει πως από τον 18ο αιώνα, οι φτωχότερες κοινωνικές τάξεις, κοιμόντουσαν όλοι μαζί στο ίδιο στρώμα για λόγους καθαρά χωροταξικούς -αφού οι κατοικίες τος ήταν εξαιρετικά μικρές και συχνά αναγκάζονταν να βάλουν και τα ζώα μέσα, η ζεστασιά των οποίων ήταν ευπρόσδεκτη. Αντιθέτως, οι ευγενείς της εποχής συνήθιζαν να κοιμούνται ο καθένας στο δικό του κρεβάτι.

Η εξέλιξη της ανθρωπότητας όμως δείχνει πως η ανάγκη των ανθρώπων να μοιράζονται το ίδιο στρώμα -ασχέτως αν είναι αδύνατον να μοιραστούν τον ύπνο τους- είναι βαθύτερη και ξεκινά από τους αρχαιότερους φόβους τους. Οπως για παράδειγμα το φόβο του σκοταδιού, της νύχτας, του… μπαμπούλα ή άλλων τεράτων, που έκανε τους ανθρώπους να νιώθουν πιο ευάλωτοι και να επιζητούν καταφύγιο ο ένας στο πλευρό του άλλου.

Με την εξέλιξη των πολιτισμών, η ανάγκη των ανθρώπων να κοιμούνται μαζί υπαγορεύτηκε και από έναν καινούριο «δαίμονα» (πέρα από τα φαντάσματα του παρελθόντος): αυτόν της κοινωνικής σύμβασης που λέει ότι το ζευγάρι που δεν κοιμάται μαζί, δεν κάνει σεξ -πράγμα που στην πράξη δεν λέει και πολλά, αφού είναι όλο και συχνότερο το φαινόμενο ζευγαριών που κοιμούνται μαζί, αλλά δεν κάνουν ποτέ σεξ…

Στο δια ταύτα, η απάντηση φαίνεται πως είναι πολυσύνθετη. Αν κοιμόμασταν χώρια, σίγουρα θα απολαμβάναμε περισσότερο τον ύπνο μας, όμως κοιμόμαστε μαζί γιατί όταν πέφτει το σκοτάδι θέλουμε κάποιον δίπλα μας. Κι ας ροχαλίζει…