Εφυγε από το Λονδίνο για το Λόρενμπεργκ, ένα λύκειο στη Βόρεια Καρολίνα, όπου τον προέτρεψε ένας φίλος του. Όσα διηγείται στο sdna, ανατριχιάζουν τον αναγνώστη.

«Η λέξη καταστροφή ωχριά μπροστά σε όσα έζησα εκεί. Ούτε καν η λέξη εφιάλτης!» είπε και πρόσθεσε: «Για 150 παιδιά υπήρχαν δύο τουαλέτες. Δεν υπήρχε χαρτί υγείας και αντί για πόρτα μια κουρτίνα, που την έπαιρνε ο αέρας. Τι άλλο να πω; Οτι τόσοι μαθητές, που μέναμε εκεί, είχαμε δύο ντουζιέρες, οι οποίες ήταν βουλωμένες και τα βρομόνερα έφταναν μέχρι τα γόνατα; Το ξέρεις ότι στο δωμάτιό μου κοιμόμουν με τα ρούχα, γιατί κάθε βράδυ άκουγες κάποιον να προσπαθεί να παραβιάσει την κλειδαριά για να σου κλέψει τα πράγματα;».

Και συνεχίζει: «Οσο για το φαγητό; Δεν υπήρχε φαγητό! Μας βάζανε μια κουταλιά της σούπας σάλτσα μήλου, ούτε στη φυλακή να ήμασταν. Ηθελα να παίξω, όμως, μπάσκετ και τα υπέμεινα όλα αυτά επί τέσσερις μήνες. Πεινούσα, ξέρεις τι σημαίνει πεινούσα; Αλλά δεν μπορούσα να φύγω, γιατί αν απέστρεφα στο Λονδίνο, τέρμα οι ευκαιρίες για μια καριέρα στο μπάσκετ, που τόσο αγαπούσα. Τέρμα και τα λεφτά για δεύτερο εισιτήριο. Οπότε έμεινα εκεί, στην κόλαση. Για να καταλάβεις πόσο φρικτά πέρασα, θα σου πω τι γινόταν στην ομάδα. Ο κόουτς δεν με έβαζε πολύ, αλλά και όταν με έβαζε, δεν είχα ενέργεια για να παίξω, αφού πεινούσα. Θυμάμαι ότι έπαιρνε τους παίκτες της βασικής πεντάδας και τους
πήγαινε για φαγητό μυστικά από εμάς. Και φυσικά μόνο αυτοί ή κυρίως αυτοί έπαιζαν στους αγώνες, αφού εμείς δεν αντέχαμε».

Αυτός ο άνθρωπος έφτασε μέχρι εδώ. Με πείσμα, υπομονή, επιμονή και ήθος. Είπαμε, respect.