7/1/2017..το θερμόμετρο να δείχνει -10 και η αίσθηση να είναι κοντά στους -20,θερμοκρασίες που ακόμα και για εμάς τους Καστοριανούς φάνταζαν απίστευτες,
παρά το γεγονός ότι έχουμε μάθει τον χειμώνα μας να τον περνάμε με το μείον παρέα..
Η αίσθηση όταν τόλμησα να βγάλω το γάντι για την πρώτη φωτογραφία,πλησιάζοντας στην Βόρεια παραλία,με έκανε να σκεφτώ και τον τίτλο του άρθρο που θα σας ετοίμαζα:κομμένη ανάσα!!!Κοίταζα γύρω μου να συναντήσω άλλους “τρελούς” που θα έκαναν τα πάντα για μια τέτοια φωτγραφία-έργο τέχνης,αλλά δεν έβλεπα κανέναν…μόνο από μακριά,έναν καλά κουκουλωμένο επισκέπτη,που ίσα που τόλμησε να βγάλει το κινητό του βιαστικά και πάλι μέσα στο αυτοκίνητο!!!
Ένιωθα το χέρι μου να μένει,με τα δευτερόλεπτα,ακίνητο..και να απορώ αν θα κρυσταλλιάσει και αυτό σε χρόνο dt μέχρι να ξαναφορέσω το γάντι..!!Υπερβολική θα με χαρακτηρίσετε πολλοί από εσάς,πραγματικότητα θα σας απαντήσω και θα με καταλάβουν μόνο όσοι το τόλμησαν..!
Ένα μήνυμα χτύπησε εκείνη την ώρα στο κινητό μου,από φίλη,φωτογράφο,που ξέρει πολύ καλά τί σημαίνει ‘τρέλα’: “Είσαι καλά;Ζεις ή κρυστάλλιασες;;!”..της έστειλα μια φωτογραφία από το κινητό μου,να δει τί έχανε..αλλά την ίδια στιγμή που δεν άντεχα άλλο να προχωρήσω πέρα από τον ναυτικό όμιλο,έλεγα “δεν μπορεί να μην κρατήσεις αυτές τις εικόνες..!”.
Να σας πω όμως και ένα μυστικό;Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά από τότε που φωτογραφίζω την Καστοριά μας,που ανεξάρτητα από τις πολικές θερμοκρασίες,δεν ήθελα να φωτογραφίσω περισσότερο..είναι από τις στιγμές που λες “κρατάω κάτι για τα δικά μου μάτια..”.
Η φωτογραφική στην τσάντα,σταυρωμένα τα χέρια και απολαύση της μαγείας της φύσης.Η απόλυτη ηρεμία τοπίου και ψυχής,με τον ήχο του πάγου που σπάει και σφυρίζει..με τον κυμματισμό να μετακινεί ρυθμικά τα κομμάτια που έχουν αποκολληθεί και μια και μόνο σκέψη:’Πόσο τυχερή και ευλογημένη είσαι,που κατάγεσαι από αυτόν τον μοναδικά παραμυθένιο τόπο;’.
Χαμόγελο ικανοποίησης και το βήμα μου ακόμα πιο αργό,έχοντας ξεχάσει το κρύο..γιατί δεν σε ένοιαζε που δεν ένιωθες τα πόδια σου,σε ένοιαζε που ένιωθε η ψυχή σου την ευλογία του να αποτυπώνει αυτό το οπτικό υπερθεάμα..
-“Ώπ..λίγες ακτίνες ήλιου φλερτάρουν τον παγωμένο πίνακα της φύσης!Θα το χάσεις;”
-“Σαφώς και όχι..”
(κουβέντες με τον νου!)
..γιατί είπαμε φίλοι μου,τρέλα είναι,εθισμός,να φυλακίζεις στιγμιότυπα,σαν να είσαι τουρίστας στην ίδια σου την πόλη,σαν να βλέπεις πρώτη φορά πάγο..σαν…..Δεν λέω τίποτα άλλο..
Και δεν υπάρχει και λόγος να πω..
Παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη που μου δείχνετε,που διαβάζετε τα κείμενά μου,που αγκαλιάζετε την σελίδα και πάνω από όλα που ξέρετε να αγαπάτε έναν τόπο που σας γυρνάει την αγάπη του με τέτοιες εικόνες..
Αποστολή μου να σας τις χαρίζω..σαν δώρο..και το καλό πάντα επιστρέφεται..προσυπογράφω!
Αν σας άρεσε,μοιραστείτε το…ένα πράγμα έχετε έτσι και αλλίως πάντα και το έχετε μάθει πλέον:
Την αγάπη μου…
Κείμενο-Φωτογραφίες-Βίντεο : Ντίνα Παπαγεωργίου
marmaga
