marmagaΓιατί δεν υπάρχουν επώνυμα ρούχα για παχουλές;
Παλαιότερα υπήρχαν στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία καταστήματα που έγραφαν στην εμπορική τους πινακίδα, «Μόδα για παχουλές». Ηταν μια περίοδος κατά την οποία το να έχει κανείς παραπανίσια κιλά δεν ήταν ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της αισθητικής και ως εκ τούτου οι υπέρβαρες έβρισκαν ευκολότερα ρούχα εν αντιθέσει με σήμερα που όλα τα μεγέθη έχουν ως μέτρο σύγκρισης τα παιδικά/βαφτιστικά. Το να φροντίζει πάντως κάποιος να προμηθεύει την αγορά ενδυμάτων με μεγάλα νούμερα είναι και μια ευφυής στρατηγική. Και ο λόγος είναι ότι λίγοι ειδικεύονται σε αυτόν τον τομέα. Μάλιστα βγήκε προσφάτως στην δημοσιότητα μια έρευνα που τονίζει ότι αυτή η υποκατηγορία ένδυσης έχει αξία πάνω από 17,5 δις δολάρια, σύμφωνα με άρθρο του Business Insider.
Γιατί όμως οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο δεν έχουν αδράξει αυτήν την τεράστια ευκαιρία; Ο πλέον προφανής λόγος είναι πως αποτελεί ένα ταμπού. Μεγάλες φίρμες ένδυσης δεν θέλουν να ταυτιστούν με τους υπέρβαρους και να χαλάσουν την ελκυστική εικόνα που έχουν οικοδομήσει μέσα από το μάρκετινγκ. Αλλωστε όταν αγοράσεις ένα επώνυμο ρούχο, η ενδόμυχη σκέψη είναι ότι θα γίνεις τόσο σέξυ όσο και το μοντέλο που το διαφημίζει. Ο έτερος λόγος που έχει να κάνει περισσότερο με την γραμμή παραγωγής και πολύ λιγότερο με το image είναι πως οι μαθητευόμενοι ντιζάϊνερς – αλλά και οι καταξιωμένοι εδώ που τα λέμε – δεν έχουν εκπαιδευτεί να σχεδιάζουν ρούχα που αποκλίνουν τόσο πολύ από τα πατρόν του μέσου όρου. Η αρμονία και η συμμετρία αναφέρονται πάντα στις αναλογίες ενός «κανονικού ανθρώπου», συνεπώς όποιος είναι πιο κοντός, παχύς, αδύνατος ή ψηλός θα δυσκολεύεται να βρει κάτι που να ταιριάζει στο κορμί του.
Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και κατι ακόμα: Οι σχεδιαστές χρησιμοποιούν μοντέλα για να δουν αν αυτά που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους ή στο μπλοκ σχεδίων μπορούν να βρουν τον δρόμο τους στην αγορά. Τα μοντέλα αυτά πληρώνονται περίπου 200 δολάρια την ώρα. Τα υπέρβαρα μοντέλα (που είναι και δυσεύρετα) παίρνουν μεγαλύτερες αμοιβές, γεγονός που κάνει ολόκληρη την διαδικασία πιο κοστοβόρα.Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχουν αρκετές πρωτοβουλίες από γυναίκες εντός και εκτός του χώρου της μόδας, που εστιάζουν στο πως τα σώματα που δεν είναι ιδανικά καμωμένα (τα δικά μας δηλαδή…) θα έχουν καλύτερη αποδοχή στο ανδρικό και όχι μόνον βλέμμα. Σπουδαία δουλειά έχει κάνει το σούπερμόντελ Emme που είναι υπέρβαρη αλλά έχει καταφέρει να κάνει καριέρα μεγατόνων. Χάρις στις δικές της προσπάθειες πολλές γυναίκες άρχισαν να συνειδητοποιούν πως δεν χρειάζεται να είναι τέλειες. Η κατά κόσμον Μελίσα Αρονσον έκανε ακόμα ένα τολμηρό βήμα. Ξεκίνησε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Fashion without limits» στο πανεπιστήμιο Σιρακιουζ από το οποίο αποφοίτησε, με σκοπό να βοηθήσει τους φοιτητές που σπουδάζουν το αντικείμενο αυτό να μάθουν να σχεδιάζουν ενδύματα για μεγάλα μεγέθη.
Ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει μια μεγάλη ομάδα υπέρβαρων καταναλωτών, είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς στην αγορά, καλοσχεδιασμένα και επώνυμα ρούχα. Το γνωστό πολυκατάστημα Bloomingdales, διαθέτει σειρές για παχουλές με την υπογραφή διασήμων σχεδιαστών όπως ο Michael Kors και η Eileen Fisher αλλά πολλοί από τους ανταγωνιστές του δεν έχουν μπει στον κόπο να τα συμπεριλάβουν. Μόνο το Target (μια αλυσίδα γνωστών σουπερμάρκετ στην Αμερική) εχουν βγάλει την δική τους επωνυμία. Σε γενικές γραμμές πάντως τα ρούχα για τους υπέρβαρους είναι κρυμμένα σε κάποια γωνία λες και είναι τεράστια ντροπή να τα παρουσιάσεις. Ακόμα και αυτό αποκαλύπτει πως υπάρχει ακόμα ένα αρνητικό στερεότυπο που εμποδίζει τους επιχειρηματίες να εκμεταλλευτούν την έλλειψη ανταγωνισμού. Πολλές γυναίκες μπλόγκερς που ασχολούνται με την μόδα έχουν κάνει συχνά εκκλήσεις στις καταναλώτριες να γυρίζουν την πλάτη σε σχεδιαστές που δεν έχουν προβλέψει να κάνουν ρούχα και για παχουλές.Η Emme πάντως αναγνωρίζει ότι η δική της επιτυχία δεν βοηθά πάντα τις υπερβαρες γυναίκες να έχουν μεγαλύτερες ενδυματολογικές επιλογές. «Επειδή με βλέπουν καλοντυμένη και φροντισμένη, αγνοούν συχνά ότι έχω δίπλα μου μια ομάδα επαγγελματιών που είναι επιφορτισμένη με το ντύσιμο και το μακιγιάζ μου κάτι που δεν έχουν οι καθημερινές γυναίκες. Από την άλλη γνωρίζω ότι στον χώρο της μόδας εκπροσωπώ μια ολόκληρη ομάδα του πληθυσμού που αδυνατεί να βρει την αντανάκλασή της στα μοντέλα που κυκλοφορούν στις πασαρέλες».
Σύμφωνα πάντως με την Αμερικανίδα, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι πως μετά από μια περίοδο ενοχοποίησης, οι γυναίκες έχουν αρχίσει και πάλι να απολαμβάνουν το σώμα τους όπως και αν είναι. Και μέρος της αποδοχής είναι να μπορείς να βρίσκεις τα ρούχα που σου ταιριάζουν και να μην χρειάζεται να περνάς μερόνυχτα στα δοκιμαστήρια. Η ίδια πάντως πιστεύει ότι πολλοί από τους ανερχόμενους σχεδιαστές θα έχουν μεγαλύτερη τόλμη να λανσάρουν νέες κολεξιόν που θα απευθύνονται στις γυναίκες με τα μεγάλα μεγέθη. Κανείς όμως μέχρι τώρα δεν έχει κάνει την αποφασιστική κίνηση για να καταλάβει το XL κομμάτι της αγοραστικής πίτας.
